نمیدونم دقیقا برای چی و برای کی مینویسم !واقعا نمیدونم (اگه میدونی بهم بگو)
امروز 29 تیر 1398 هست ،صبحه و تازه از خواب پا شدم ، هنوز چشام گرمه و خوابم میاد. دستشویی نرفته میرم به طرف فلاسک چای و لیوانمو تا خرخره پر میکنم،فکر کنم دو تا قند بس باشه
لپتاپمو باز میکنم ، برای حل مشکلی که چند وقته برای گوشیم پیش اومده باید دنیال یسری فایل و آموزش از فروم xda باشم(یه زمانی روزی چندین ساعت تو این انجمن پلاس بودم،اما الان ؟ چی سرت اومده حمید؟ کجاس اون پسر عاشق وب و تکنولوژی ؟)
هدفون تو گوشمه و خیلی شادمان به موزیکی که بعد از یک سال خواننده محبوبم (محمد بیباک) دیشب داده بیرون گوش میکنم:
((من اونم که بهش تکیه میدی فکر چی تو سکته میدیم؟،ما عشق رو نقد میریم جلو نه قسطی و نسیه و چک نمیدیم :)))) (موزیک آونگ)
گوگل کروم رو باز میکنم و تایپ میکنم : ایکس دی... یهو ناخودآگاه دستم همشو پاک میکنه و چیز دیگه ای تایپ میکنه :علماتیک !
وبلاگ قدیمی و درسیم که برای کنکور زده بودم ، صفحه باز میشه ... وای خدای من ! نفسم بند میاد ، برای چند ثانیه به دیوار خیره میشم،
دونه دونه پستامو نگا میکنم و بعد هر کدوم یه یادش بخیر دلی میگم و میرم سراغ پست بعدی تا به اولیش میرسم...
خاطرات برام دونه دونه زنده میشن،دوران کنکور... میشه یه چیز رو در گوشی بهت بگم؟ سخت ترین و مزخرف ترین دوران زندگیم بود... نه نه! اصلا فکر نکن که الان میخوام از سختی درس خوندن و آزمون ها و .. آه و ناله کنم نه! همیشه درس خوندن رو دوست داشتم و عاشق یادگرفتن چیزای جدید و تجربه های نو بودم ( شاید دلیل اینکه عاشق سفر کردن هستم هم همین باشه ) ، شاید بگم پر اتفاق ترین دوران زندگیم بود .
اتفاقات عجیب غریب ، داستان های دراماتیک اغلب خیلی تلخ،حتی تلخ تر از قهوه ترک ، بیماری عجیب غریبی که شده بود کابوس زندگیم و به کل از همه چی ناامیدم کرده بود(الان بهترین دوستمه)،هر روز قرص قرص قرص از انواعش ! ضد استرس ضد افسردگی ...
تموم قهر و آشتی ها، روابط جدیدی که تازه تجربه میکردم ،دوستی ها و دشمن ها، حتی فرار از خونه ! میدونی همیشه آخرین سنگر تو مشکلات و سختی ها خانواده ادم هستن حالا فکر کن خود خانواده بشن یه بخش بزرگی از فشار هایی که روت هست ،چاره ای جز ترک خونه و پناه بردن به خونه مادربزرگه در کیلومتر ها دورتر از خونه نبود..اونم درست در حساس ترین دوران کنکور،فکرشو بکن یه لحظه! همه اینا باعث شد خیلی زود بزرگ شم، شاید بگم شروع مستقل شدنم اینجا کلید خورد...
اما ذات من با ((امید)) سرشته شده بود، من سگ جون تر از این حرفا بودم هنوز امید داشتم و هر روز دنبال راه حل برای تک تک مشکلاتم بودم حتی برای مشکلات آدمای اطرفم ! (آدمایی که مجوز ورود به دنیای کوچیکمو بعد از یه فیلتراسیون سخت بدست آورده بودن)
به جرئت میتونم بگم تو اون دو سه سال شاید بگم قدر 5،6 سال پیر شدم... بزرگ نه ها! واقعا پیر شدم :)) شاید دلیلش همین باشه که همه بهم میگن اخلاق و رفتارت به سنت نمیخوره و بین دوستام بابابزرگ صدام میکردن تا یه مدت :))
اما الان که بهشون نگاه میکنم فقط این به ذهنم میاد : اگه این اتفاقات وداستانا نبودن تو امروز این آدم نبودی ! قطعا نبودی! بدون غرور و خودشیفتگی میگم : من تاوان خیلی این چیزا رو دادم تا امروز این باشم . اینا برای من خیلی ارزش دارن ،میتونم چند سال دیگه بشینم و سرمو بالا بگیرم و برای بچه هام با افتخار تعریفشون کنم...آره همچین بابایی داشتید :))
اما الان یه دانشجو پزشکی شاد و همیشه لبخند بر لب و هستم که تازه امتحاناشو پاس کرده و از تعطیلات تابستونش نهایت لذت رو میبره :)))
هنوز خیلی مشکلات وجود دارن ، خب باشن :) مگه قبلا نبودن؟ اصن مگه زندگی بدون مشکل میشه؟ تا بدی نباشه ارزش خوب مشخص نمیشه :)
همچنان نمیدونم برای کی و برای چی مینویسم ولی حس خوبی بهم میده
راستی هنوز دسشویی نرفتم دیگه واقعا باید برم بای بای :)))
